در سال 1571 (میلادی) در شهر شیراز کودکی به دنیا آمد که در آینده فردی بلند آوازه شد و حکمت جدیدی را از خود بر جای گذاشت. این کودک را صدرالدین محمد بن ابراهیم قوام شیرازی نامیدند که بعدها در فلسفه و تصوف سرآمد شد. ملاصدرا پایه‌گذار حکمت متعالیه شد و پیروان زیادی داشت. یکی ازشاهکارهای وی تلفیق چهار جریان فکری یعنی کلام، عرفان، فلسفه افلاطون و فلسفه ارسطو در یک نقطه بود و بعدها به القابی چون مُلاصَدرا و صدرالمتألهین شناخته شد. کتاب «ملاصدرا» با نثری روان و بسیار ساده زندگی این فیلسوف بزرگ ایرانی را شرح می‌دهد و با سبک زندگی و سختی‌هایی که این دانشمند در راه رسیدن به اهدافش پشت سر گذاشته آشنا می‌کند.
بخشی از کتاب
«سخن گفتن از وجود، او را به یاد میرداماد و شب‌های اصفهان میانداخت. میر درباره وجود نظر دیگری داشت؛ اما ملاصدرا فکر که می‌کرد، می‌دید بحث اصالت وجود را از بحث‌های میر الهام گرفته و تکمیل کرده است. هربار که میر اشکال گرفته، او فکر کرده و پاسخ داده و نظریه‌ای مستحکم و قوی تدوین کرده است.»